Początek świata

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Skoro ujrzycie Jerozolimę otoczoną przez wojska, wtedy wiedzcie, że jej spustoszenie jest bliskie. Wtedy ci, którzy będą w Judei, niech uciekają w góry; ci, którzy są w mieście, niech z niego uchodzą, a ci po wsiach, niech do niego nie wchodzą. Będzie to bowiem czas pomsty, aby się spełniło wszystko, co jest napisane. Biada brzemiennym i karmiącym w owe dni. Będzie bowiem wielki ucisk na ziemi i gniew na ten naród: jedni polegną od miecza, a drugich zapędzą w niewolę między wszystkie narody. A Jerozolima będzie deptana przez pogan, aż czasy pogan przeminą. Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie”.

W zapowiedziach końca świata najbardziej ekscytujemy się całą tą nadzwyczajną otoczką: znaki, katastrofy, przerażające siły natury, kataklizmy. I jakby zapominamy o tym, co jest wskazaniem Jezusa na takie chwile: nabierzcie ducha i podnieście głowy. Naszą odpowiedzią nie ma być strach, przerażenie, snucie domysłów. Jezus mówi – nabierzcie ducha, podnieście głowy, to znaczy przyjmijcie moc Bożą i stańcie świadomi swojej godności, bo zbliża się odkupienie. No właśnie – istotą końca świata nie jest koniec ziemskiej rzeczywistości, ale początek tego, co właściwe, do czego zostaliśmy stworzeni '+' ks. Adam