Iść przed Panem

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: "Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco". Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach.

Apostołowie trudzą się przy Dobrej Nowinie, nawet na posiłek nie mają czasu, a i tak ostatnie zdanie należy do Jezusa. Ostatecznie to Jezus lituje się nad tłumami, to On naucza, jakby poprawia po Apostołach. Jaki sens ma zatem nasza praca? Jest bardzo ważna, o ile zakorzeniamy ją w Chrystusie. Cały czas trzeba pamiętać, że to Chrystus działa, chce działać, przez nas. W pewien sposób Pan potrzebuje naszego zmęczenia, naszego głodu, naszego poświęcenia, by Jego łaska przynosiła owoc w wielu. I to nasz wielki przywilej, że możemy przygotowywać drogi Panu '+' ks. Adam