Tłuste koty

Gdy Jezus i uczniowie Jego się przeprawili, przypłynęli do ziemi Genezaret i przybili do brzegu. Skoro wysiedli z łodzi, zaraz Go rozpoznano. Ludzie biegali po całej owej okolicy i zaczęli znosić na noszach chorych tam, gdzie jak słyszeli, przebywa. I gdziekolwiek wchodził do wsi, do miast czy osad, kładli chorych na otwartych miejscach i prosili Go, żeby ci choć frędzli u Jego płaszcza mogli dotknąć. A wszyscy, którzy się Go dotknęli, odzyskiwali zdrowie.

Niezwykły musiał to być widok, gdy dorośli ludzie biegali po całej okolicy, by przynieść chorych do Jezusa. Jak mocna była ich wiara, że robili to, nie zważając na nic. Jak bardzo nam tego brakuje. Lubię czasem mówić, że przypominamy nieco tłuste koty, które, nawet jakby im machać myszą przed oczami, to nawet łapą by nie machnęły. Brakuje nam takiego pierwotnego zapału, takiej dziecięcej ciekawości, ufności i bezwarunkowej wiary. Może trzeba o to prosić, a nie czekać, aż się samo zmieni? '+' ks. Adam