Moc wspólnoty

Jezus przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. "Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien». I mówił do nich: «Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakimś miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich". Oni więc wyszli i wzywali do nawracania się. Wyrzucali też wiele złych duchów, a wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.

Choć dla każdego z nas Pan ma indywidualny plan, to jednak nie wyklucza to wspólnoty. Nawet jeśli ktoś ma powołanie do życia samotnego, to nie znaczy, że ma być samotnikiem, albo że jest wykluczony ze wspólnoty. Pan zbiera Apostołów razem, bo razem chce ich mieć przy Sobie i razem, po dwóch, chce ich wysłać z Dobrą Nowiną. Gdzie dwaj są w Imię Jezusa, tam On jest pośród nich. i to wystarczy. Dlatego Pan mówi, że nie trzeba dbać o dodatkowe zabezpieczenia. Nie potrzebują rzeczy, potrzebują drugiego człowieka, z którym będą mogli doświadczyć realnej obecności Jezusa. A my? Czy czasem rzeczy nie są dla nas czasem ważniejsze niż wspólnota. Jasne, rzecz nie zwróci nam uwagi, nie marudzi, nie ma focha, może sprawiać przyjemność, może ucieszyć. Tyle że żadna rzecz nie umie kochać i żadna rzecz nie przyjmie krzyża '+' ks. Adam