Nasz smak

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Wy jesteście solą ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też lampy i nie umieszcza pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu. Tak niech wasze światło jaśnieje przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie».

Wielorako można odczytać chrystusowe nazwanie swych uczniów „solą ziemi” oraz „światłem świata”. Z jednej strony jest to jak nadanie nowej tożsamości, z drugiej brzmi jak nakaz i zadanie, z jeszcze innej jak zachęta lub propozycja. Wydaje się jednak, iż to najbardziej trafione rozumienie będzie dotyczyło zadania. Bo na to wskazują słowa o wyrzuceniu bezużytecznej soli. Co sprawia, że jako chrześcijanie stajemy się bez smaku, że stajemy się nijacy? Przede wszystkim nasza letniość. Wielokrotnie w Biblii odnajdujemy przestrogę przed bylejakością. Człowiek ma być wyrazisty, bo nie został stworzony jako bezkształtna masa, jako mdły byt. Człowiek ma odzwierciedlać w sobie piękno i harmonię Boga. A skoro odzwierciedlać, to znaczy, że nasze wewnętrzne lustro musi być nakierowane na Boga. Nie będziemy słoni przez to, że się sami postaramy. Nasz smak płynie z Boga, a nie z nas. Nasz smak to życie sakramentalne, nasz smak to autentyczna modlitwa, nasz smak to wdzięczność wobec Boga, nasz smak to chrześcijańska radość. Tyle w nas smaku, tyle w nas światła, na ile sami czerpiemy z Boga '+' ks. Adam