Klucz Taboru

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam się przemienił wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe, tak jak żaden na ziemi folusznik wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: "Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza". Nie wiedział bowiem, co powiedzieć, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: "To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!" I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy „powstać z martwych”. I pytali Go: "Czemu uczeni w Piśmie twierdzą, że wpierw musi przyjść Eliasz?" A On im rzekł: "Istotnie, Eliasz przyjdzie najpierw i wszystko naprawi. Ale jak jest napisane o Synu Człowieczym? Ma On wiele cierpieć i być wzgardzony. Otóż mówię wam: Eliasz już przyszedł i postąpili z nim tak, jak chcieli, jak o nim jest napisane".

W pewnym sensie każdy z nas ma swój Tabor, swoje doświadczenie przemienienia Pańskiego. Treścią Taboru jest osobiste, intymne doświadczenie tego, że Jezus prawdziwie jest Bogiem. Nie każdy z nas pragnie tego, bo nie każdemu chce się iść za Jezusem na górę, nie każdy chce się w ciszy wsłuchiwać w głoś Ojca, nie każdy wierzy w Boże zjawienia. Ale każdy może przeżyć Tabor. I dla uczniów, i to najbliższych, nie było to ani łatwe, ani zrozumiałe, a jednak pozostali posłuszni Jezusowi. I to jest klucz - posłuszeństwo, wierność, wytrwałość '+' ks. Adam