Cud

Gdy Jezus i uczniowie Jego się przeprawili, przypłynęli do ziemi Genezaret i przybili do brzegu. Skoro wysiedli z łodzi, zaraz Go rozpoznano. Ludzie biegali po całej owej okolicy i zaczęli znosić na noszach chorych tam, gdzie jak słyszeli, przebywa. I gdziekolwiek wchodził do wsi, do miast czy osad, kładli chorych na otwartych miejscach i prosili Go, żeby ci choć frędzli u Jego płaszcza mogli dotknąć. A wszyscy, którzy się Go dotknęli, odzyskiwali zdrowie.

Wiara chorych ludzi, że wyzdrowieją, choćby się frędzli jezusowego płaszcza dotknęli, jest łaską, ale jest też ich decyzją, by śmiało i o wiele prosić Boga. Słyszeli o cudach Jezusa, może niektóre widzieli na własne oczy – zapewne to ożywiło ich wiarę, ale bez ich decyzji, by zaufać, by zaryzykować, by zwrócić się o pomoc do Jezusa, nic by się nie zmieniło. Każdego dnia na tylu ołtarzach świata dokonuje się największy cud – a my, co robimy? Św. Teresa od Dzieciątka Jezus mówiła, że gdyby ludzie poznali wartość Eucharystii, służby porządkowe musiałby pilnować wejścia do kościoła. Oby tak było '+' ks. Adam