W prawdzie

Gdy się zbliżyli do Jerozolimy i przyszli do Betfage na Górze Oliwnej, wtedy Jezus posłał dwóch uczniów, mówiąc im: «Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz znajdziecie uwiązaną oślicę i przy niej źrebię. Odwiążcie je i przyprowadźcie do Mnie. A gdyby wam ktoś coś mówił, powiecie: „Pan ich potrzebuje i zaraz je odeśle”». A stało się to, żeby się spełniło słowo Proroka: «Powiedzcie Córze Syjonu: Oto Król twój przychodzi do ciebie łagodny, siedzący na osiołku, źrebięciu oślicy». Uczniowie poszli i uczynili, jak im Jezus polecił. Przyprowadzili oślicę i źrebię i położyli na nie swe płaszcze, a On usiadł na nich. Tłum zaś ogromny słał swe płaszcze na drodze, a inni obcinali gałązki z drzew i słali nimi drogę. A tłumy, które Go poprzedzały i które szły za Nim, wołały głośno: «Hosanna Synowi Dawida! Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie! Hosanna na wysokościach!» Gdy wjechał do Jerozolimy, poruszyło się całe miasto, i pytano: «Kto to jest?» A tłumy odpowiadały: «To jest prorok, Jezus z Nazaretu w Galilei».

Radość Zbawiciela niesie w sobie smutek nad światem, który Go odrzuca. I bardzo ważne jest, byśmy w sobie usłyszeli zarówno ‘Hosanna’ jak i ‘Ukrzyżuj’. Musimy zdawać sobie sprawę z tego, co w naszym życiu jest bez wątpienia oddawaniem chwały Bogu, co Mu sprawia radość, które wydarzenia, które zachowania, słowa, myśli, wybory. To musimy wiedzieć i za to Panu podziękować, tym Go uwielbiać. Ale tak samo musimy wiedzieć, które nasze postawy, decyzje, czyny, myśli są bezlitosnym wołaniem: ‘Ukrzyżuj’. By szczerze oddać chwałę Bogu, musimy chcieć zapłakać nad sobą i nad swoimi bliskimi '+' ks. Adam