Jako pierwszy?

Pierwszego dnia po szabacie Maria Magdalena pobiegła i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył.

Jan nie musiał wszystkiego doświadczyć jako pierwszy lub jako jedyny. Znał Jezusa i znał Jego wielką miłość, a to wystarczy. Miłość nie potrzebuje ciągłych dowodów, trzeba zaufać, uwierzyć, przyjąć. Czego możemy uczyć się od św. Jana? Na pewno tego, że każdy z nas ma swoje, niepowtarzalne miejsce w planie Boga. Nie musimy wchodzić w czyjeś buty, ani nie musimy iść po czyichś śladach. Wystarczy, że odkryjemy, które ślady zostawił dla nas Pan Jezus '+' ks. Adam