Z miłością

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jeruzalem na Święto Paschy. Gdy miał lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został młody Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Przypuszczając, że jest wśród pątników, uszli dzień drogi i szukali Go między krewnymi i znajomymi. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jeruzalem, szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: "Synu, czemu nam to uczyniłeś? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie". Lecz on im odpowiedział: "Czemu Mnie szukaliście? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?" Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te sprawy w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.

Mówi nam Ewangelista o Rodzicach Jezusa: przypuszczając, że jest wśród pątników. Pozwolili wzrastać Jezusowi w taki sam sposób, jak czynili to rodzice zwykłych dzieci. Uczyli Go zarówno pobożności (dwunastoletni chłopiec nie miał obowiązku pielgrzymować do Jerozolimy), jak i samodzielności, bycia we wspólnocie, uczyli życia. Tak wykuwała się świętość Maryi i Józefa. Robili to, o co poprosił ich Pan Bóg. I robili to absolutnie normalnie, bez nadzwyczajności, natomiast bez wątpienia robili to wszystko z miłością '+' ks. Adam