W szkole Maryi

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”. Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. Na to rzekła Maryja: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!” Wtedy odszedł od Niej anioł.

W pokornej postawie Maryi piękne jest to, że zachowuje w sobie dwa największe dary: obraz i podobieństwo Boże, to znaczy zachowuje rozum i wolność. Maryja rozważa słowa Anioła. Nie wyrywa się z emocjonalną odpowiedzią, nie kalkuluje, nie sprawdza wszystkich „za” i „przeciw”. Ona rozważa słowo Boga. I druga sprawa - wolność. Piękne jest zachowanie świadomości, że Bóg nas zaprasza, ale nie zmusza. I nawet jeśli spełniamy coś, co jest naszym obowiązkiem, to nadal możemy zachować wolność i powiedzieć: chcę to zrobić, chcę zrobić to, co muszę, co powinienem '+' ks. Adam