Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w
[pokoleniu] Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy
Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej
łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:
Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc
Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?
Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło
się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś
uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana. Uwielbiam w tej scenie pośpiech Maryi. Nie zostawia Jezusa dla siebie, nie upaja się tak wielkim wyróżnieniem, ale wyrusza do swojej krewnej, bo wie, że jest tam potrzebna. Maryja wyrusza sama w niebezpieczną podróż (ok. 140 km), bo zgadza się na wolę Boga. A zgoda na wolę Boga to nie jedno Fiat, ale to codzienne życie według miłości, także w rzeczach drobnych. Maryja powtarzała swoje Fiat wielokrotnie: w stajence, gdy kładła swoje Dziecię w zwierzęcym żłobie, na obczyźnie, gdy musiała uciekać do Egiptu przed gniewem Heroda, w Jerozolimie, gdy z bólem serca szukała dwunastoletniego Jezusa i wreszcie pod Krzyżem, gdy Jej Serce przeniknął miecz boleści. I dzisiaj Maryja mówi Bogu Fiat, gdy doskonale wypełnia rolę Matki Kościoła, naszej Matki. Uwielbiona bądź Maryjo, pokorna Służebnico Pańska, a w Tobie niech Bóg będzie wywyższony '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.