O przyjaźni z Panem

Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić”. Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: „Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli”.

Pocieszenie Ducha Świętego nie jest zwykłą chwilą uśmiechu. Oczywiście Duch Święty przynosi też uśmiech, zadowolenie, wesele. Jednak radość chrześcijańska płynie nie z emocji, ale z zaufania Ojcu, z powierzenia Mu swojego życia, z oddania Mu siebie. Nie osiągniemy tego bez biblijnego poznania Boga, czyli bez wejścia w intymną, pełną miłości i dziecięcego zawierzenia się Bogu. Poznanie takie jest możliwe tylko w Jezusie, bo przecież nikt nie zna Ojca tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić. Czy tęsknimy za takim poznaniem? Czy w ogóle wierzymy, że możliwa jest miłosna więź z Bogiem, możliwa w naszym przypadku? Bóg odkrywa swoje tajemnice przed tymi, którzy chcą pozostać małymi, pokornymi i prostymi. I dlatego nie można sprowadzać wiary do samych praktyk, albo do samodoskonalenia się, albo do zdobywania kolejnych stopni etycznego i moralnego rozwoju. Wiara jest więzią z Jezusem, więzią miłości i przyjaźni. Więzią, którą nie tyle się najpierw tworzy, ile raczej pokornie się ją przyjmuje '+' ks. Adam