Woda

Gdy Jezus wyrzucał złego ducha, niektórzy z tłumu rzekli: "Mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy”. Inni zaś, chcąc Go wystawić na próbę, domagali się od Niego znaku z nieba. On jednak, znając ich myśli, rzekł do nich: "Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali. Jeśli więc i Szatan z sobą jest skłócony, jakże się ostoi jego królestwo? Mówicie bowiem, że Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy. Lecz jeśli Ja mocą Belzebuba wyrzucam złe duchy, to czyją mocą wyrzucają je wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże. Gdy mocarz uzbrojony strzeże swego dworu, bezpieczne jest jego mienie. Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, to zabierze całą broń jego, na której polegał, i rozda jego łupy. Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; a kto nie zbiera ze Mną, ten rozprasza. Gdy duch nieczysty opuści człowieka, błąka się po miejscach bezwodnych, szukając spoczynku. A gdy go nie znajduje, mówi: „Wrócę do swego domu, skąd wyszedłem”. Przychodzi i zastaje go wymiecionym i przyozdobionym. Wtedy idzie i bierze siedmiu innych duchów, złośliwszych niż on sam; wchodzą i mieszkają tam. I stan późniejszy owego człowieka staje się gorszy niż poprzedni".

Ilekroć stajemy się suchą ziemią, spękanym, wysuszonym na proch podłożem, narażamy się na atak złego. Jak do tego nie dopuścić? Trzeba zadbać o nawodnienie naszego życia. A co jest wodą? Wodą jest moc Ducha Świętego, wodą jest On sam. To Duch Święty sprawia, że człowiek jest żyzny, że jest duchowo płodny, że jest silny. Woda Ducha Świętego, wystarczy sięgnąć do wizji proroka Ezechiela, nie tylko nawilża, ale uzdrawia, oczyszcza, obmywa, niweluje gorycz, niszczy trucizny. Wobec takiej mocy zły duch jest bezsilny. Nie my go wygonimy, nie my się przed nim obronimy. Nasze działanie przypomina przyozdabianie domu, ale nie jego zamieszkanie, dom i tak pozostanie pusty. A pusty do to zaproszenie dla naszych nieprzyjaciół. Nie wystarczy zamieść w swoim sercu, nie wystarczy go czymś przyozdobić. Potrzeba sprowadzić tam lokatora, a właściwie jedynego Gospodarza. Tym jest właśnie wiara – przyjęciem Boga do swojego serca, zgodą na to, by nasze serce było zamieszkane przez Tego, do kogo ono należy '+' ks. Adam