Przypomnieć sobie

Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie, oraz siedzących za stołami bankierów. Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: „Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu mego Ojca targowiska”. Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: „Gorliwość o dom Twój pożera Mnie”. W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: „Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?”. Jezus dał im taką odpowiedź: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo”. Powiedzieli do Niego Żydzi: „Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?”. On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy zatem zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.

Uczniowie przypomnieli sobie, że napisano. Ale żeby sobie przypomnieć, najpierw musieli przeczytać, usłyszeć, dowiedzieć się. Znamy to powiedzenie: z pustego i Salomon nie naleje. Pan Bóg zaprasza nas do współpracy, a nie do biernego oczekiwania. Dlatego Pan Jezus na innym miejscu mówi: kto ma, temu będzie dodane. Jeśli człowiek szuka, jeśli pragnie, jeśli rozważa, to Pan Bóg da mu więcej, niż oczekuje. Ale trzeba się ruszyć '+' ks. Adam