Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże.
Jako że czas jest krótki, co słyszeliśmy wczoraj, nie możemy niczego odkładać na później. Tak wiele jest jeszcze do zrobienia. Tak wielu ludzi żyje w ciemności. Nie możemy być spokojni, gdy tylu braci nie widzi nadziei, gdy tylu braci zgubiło Boga. Nie jest prawdą, że ludzie nie chcą Jezusa, choć niestety znajdą się i tacy. Ludzie tęsknią za Bogiem, nawet gdy sami sobie tego nie uświadamiają; tym bardziej, że stada wilków czyhają na najdrobniejsze potknięcie. Owce należą do Chrystusa i On się kiedyś o nie upomni '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.