Paweł z Miletu posłał do Efezu i wezwał starszych Kościoła. A gdy do niego przybyli, przemówił do nich: Wiecie, jakim byłem wśród was od pierwszej chwili, w której stanąłem w Azji. Jak służyłem Panu z całą pokorą wśród łez i doświadczeń, które mnie spotkały z powodu zasadzek żydowskich. Jak nie uchylałem się tchórzliwie od niczego, co pożyteczne, tak że przemawiałem i nauczałem was publicznie i po domach, nawołując zarówno Żydów, jak i Greków do nawrócenia się do Boga i do wiary w Pana naszego Jezusa. A teraz, przynaglany Duchem, udaję się do Jerozolimy; nie wiem, co mnie tam spotka oprócz tego, że czekają mnie więzy i utrapienia, o czym zapewnia mnie Duch Święty w każdym mieście. Lecz ja zgoła nie cenię sobie życia, bylebym tylko dokończył biegu i posługiwania, które otrzymałem od Pana Jezusa: /bylebym/ dał świadectwo o Ewangelii łaski Bożej. Wiem teraz, że wy wszyscy, wśród których po drodze głosiłem królestwo, już mnie nie ujrzycie. Dlatego oświadczam wam dzisiaj: nie jestem winien niczyjej krwi, bo nie uchylałem się tchórzliwie od głoszenia wam całej woli Bożej.
Zadziwia często taka niezwykła, a zarazem zwyczajna odwaga świętych. Zgoła nie cenię sobie życia - mówi św. Paweł, jakby wypowiadał się o smaku herbaty. Nie dlatego, że lekceważy dar Boży, jakim bez wątpienia jest życia, ale dlatego, iż wie, że o wiele ważniejszy jest Dawca, niż dar. Zobacz, że tam, gdzie dary traktowane są jak ich dawca, tam zło szybko triumfuje. Potrzeba wielkiego otwarcia na moc Ducha, trzeba poczuć wielkie przynaglenie, żeby tchórzliwie nie uchylić się od tego, co pożyteczne '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.