Za człowieka

Gdy Jezus z uczniami szedł drogą, ktoś powiedział do Niego: "Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz". Jezus mu odpowiedział: "Lisy mają nory i ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć". Do innego rzekł: "Pójdź za Mną". Ten zaś odpowiedział: "Panie, pozwól mi najpierw pójść pogrzebać mojego ojca". Odparł mu: "Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże". Jeszcze inny rzekł: "Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu". Jezus mu odpowiedział: "Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego".

Spotkanie z Jezusem owocuje, gdy człowiek nie próbuje być całkowicie anonimowy, to znaczy, gdy zdecyduje się choćby na najmniejszy wymiar osobowej więzi. Zapisane w Biblii imiona ludzi, czasem zawód, miejsce zamieszkania, główny problem mówią nam, że oni przychodzili do Jezus konkretnie, stawali przed Jezusem w prawdzie, nie próbowali niczego chować. W postaciach z dzisiejszej Ewangelii mamy wielkie deklaracje, wielkie pragnienia i nie mamy człowieka – ktoś. A Bóg nie chce deklaracji, chce człowieka. Bóg nie oddał życia za pragnienia, ale za człowieka. Bóg nie zbawia ludzkich planów, ale człowieka '+' ks. Adam