Ku Bogu

W owym czasie Maryja rzekła: "Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, zbawicielu moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, a Jego imię jest święte. Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki". Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Może nie do końca zdajemy sobie z tego sprawę, ale pieśń Maryi jest mocno osadzona w Słowie Bożym. Maryja zna Pismo, rozważa Słowo, które Bóg kieruje do swego ludu, żyje tym Słowem. Pieśń Maryi rodzi się w niej na długo przed tym, kiedy ją wyśpiewuje. Wypowiedzenie tej modlitwy jest owocem modlitwy Serca Maryi. Warto podkreślić, że cała ta modlitwa jest skupiona na Bogu. Niby oczywiste, ale przyznajmy szczerze, że zdarza nam się na modlitwie myśleć o sobie, o swoich sprawach, częściej niż o Panu Bogu. U Maryi skupienie na Bogu przybiera formę uwielbienia, a więc najczystszej, najpiękniejszej formy zwrotu do Boga, bo tylko w uwielbieniu człowiek wychwala Boga w Jego miłości, wolności i potędze '+' ks. Adam