Nie sprawiedliwych

Gdy Jezus wychodził z Kafarnaum, ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: Pójdź za Mną! On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i siedzieli wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to, faryzeusze mówili do Jego uczniów: Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami? On, usłyszawszy to, rzekł: Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary. Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników.

Zwięzła relacja Ewangelisty zachęca do wejścia w jej głębię, do stawiania pytań, które może nie od razu rzucają się w oczy. Najpierw spojrzenie Jezusa. Jezus widzi człowieka. Nie chodzi tu tylko o zwykłe spostrzeganie, o zanotowanie czyjejś obecności. Jezus przyszedł na tę ziemię, by szukać człowieka. Najlepiej oddaje to przypowieść o Dobrym Pasterzu, który bez wahania zostawia całe stado, by odnaleźć jedną zabłąkaną owcę. Jezus nieustannie wypatruje człowieka. I jest to spojrzenie prześwietlające człowieka prawdą. Prawdą, która nie poniża, ale wyzwala. Jezus ujrzał człowieka siedzącego w komorze celnej. Zobaczył tego, kogo widzieli inni – celnika, kolaboranta, złodzieja, grzesznika, którym pobożni żydzi gardzili. Ale Jezus zobaczył też znacznie więcej. Bo ujrzał człowieka głodnego Bożej miłości, człowieka otwartego na Bożą prawdę i Boże powołanie. Nie wiemy, co takiego ujrzał Mateusz celnik w oczach Pana Jezusa, ale wiemy, ze natychmiast, bez wahania poszedł za nim, zostawiając dotychczasowe życie. Dwa spojrzenia: spojrzenie Boga, który tęskni za człowiekiem i spojrzenie człowieka, który tęskni za Bogiem. Oto prawdziwa tajemnica naszej wiary '+' ks. Adam