We wspólnocie z Jezusem

Jezus wędrował przez miasta i wsie, nauczając i głosząc Ewangelię o królestwie Bożym. A było z Nim Dwunastu oraz kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i od słabości: Maria, zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów; Joanna, żona Chuzy, zarządcy u Heroda; Zuzanna i wiele innych, które im usługiwały ze swego mienia.

Czego możemy się dowiedzieć z tych dwóch zdań? Ziemskie życie Pana Jezusa to nie tylko spektakularne cuda i znaki, to także zwyczajne noce i dni, jedne z tysiąca, jakie przychodzi przeżywać. Jezus zaprasza do wspólnoty z Nim. Pójście za Nim to wsłuchiwanie się w nauczanie Mistrza z Nazaretu, to obserwowanie Jego boskiej mocy i potęgi, ale to także zwyczajne bycie z Nim. Jezus uczy swoich uczniów, uczy Dwunastu, uczy idące za Nim kobiety tworzenia prawdziwie braterskiej, chrześcijańskiej wspólnoty. A nie jest to łatwe zadanie. Wystarczy tylko przywołać fragment o synach Zebedeusza, dla których matka prosi o pierwsze miejsca w królestwie Jezusa i reakcję pozostałych apostołów; wystarczy przypomnieć sobie, jak posprzeczali się o to, kto jest najważniejszy. Z resztą, każdy z nas ma doświadczenie trudu wspólnoty choćby z własnej rodziny, z klasy, z udziału w jakiejś grupie. Choć wspólnota daje poczucie akceptacji, bezpieczeństwa, radości z bycia ze sobą, to niesie też ona różne napięcia, wymusza sytuacje, w których trzeba zmierzyć się ze swoją słabością, ale i ze słabością drugiej osoby. Wspólnota to bardzo konkretny ciężar – św. Paweł powie: jeden drugiego brzemiona noście. Po co zatem się starać, skoro to tak wymagające zajęcie? Jezus mówi: gdzie dwaj, albo trzej są w Imię moje, tam jestem pośród. Wspólnota to uprzywilejowana przestrzeń Bożej obecności. Bóg, będąc wspólnotą Osób Trójcy Świętej, do tej wspólnoty miłości zaprasza każdego człowieka. I tylko we wspólnocie i przez wspólnotę można w pełni się rozwinąć, doświadczając przemieniającej obecności Boga '+' ks. Adam