Jego plan

Gdy Jezus ujrzał wielki tłum, ogarnęła Go litość nad nimi; byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać. A gdy pora była już późna, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: „Miejsce jest puste, a pora już późna. Odpraw ich. Niech idą do okolicznych osiedli i wsi, a kupią sobie coś do jedzenia”. Lecz On im odpowiedział: „Wy dajcie im jeść”. Rzekli Mu: „Mamy pójść i za dwieście denarów kupić chleba, żeby im dać jeść?” On ich spytał: „Ile macie chlebów? Idźcie, zobaczcie!” Gdy się upewnili, rzekli: „Pięć i dwie ryby”. Wtedy polecił im wszystkim usiąść gromadami na zielonej trawie. I rozłożyli się gromada przy gromadzie, po stu i po pięćdziesięciu. A wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo, połamał chleby i dawał uczniom, by kładli przed nimi. Także dwie ryby rozdzielił między wszystkich. Jedli wszyscy do sytości i zebrali jeszcze dwanaście pełnych koszów ułomków i ostatki z ryb. A tych, którzy jedli chleby, było pięć tysięcy mężczyzn.

Uczniowie w całej tej sytuacji nie widzą Jezusa jako Boga. Dla nich to wydarzenie jest miejscem pustym. Nie potrafią dostrzec obecności Jezusa i dlatego nie przychodzą do Niego z prośbą, a z gotowym rozwiązaniem: Odpraw ich. Niech idą do okolicznych osiedli i wsi, a kupią sobie coś do jedzenia. Pan nie czeka na nasze gotowe rozwiązania. On chce nas, naszego zaufania i dziecięcego zawierzenia. Dopóki nie zrozumiemy, że naprawdę ze wszystkim możemy iść do Jezusa, że On na to czeka, że On naprawdę chce nas słuchać, chce, byśmy wprowadzali Go w nasze codzienne sprawy, nie wejdziemy w głębię wiary. I dlatego wciąż będziemy szukać swoich sposobów, swoich planów, swoich ustaleń. Często przecież powtarzamy: samo się nie zrobi, muszę zadziałać, muszę to ogarnąć. Oczywiście to też jest ważne, ale tylko wtedy, gdy najpierw całą sprawę oddajemy Jezusowi. Jego plan znacznie przekracza nasze wyobrażenia, a na samym planie Pan nie poprzestaje. On wie, co zrobić. Wie, jak to zrobić. A co najważniejsze, Sam to zrobi '+' ks. Adam