Dlaczego Bóg odpoczął?

Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął a odnalazł się. Dzisiejszy fragment Ewangelii stawia nas w obliczu niezwykłego testu naszej wiary. Gdyby przyszło konstruować taki test nam samym, pewnie na liście pytań znalazłyby się pytania o modlitwę, o praktyki religijne, o spełnianie dobrych czynów, o przestrzeganie wszelkich nakazów i zakazów płynących z religii. Pan Jezus taki kwestionariusz wyrzuciłby zapewne do kosza. Św. Ambroży podejmując problem „dlaczego istnieje człowiek?”, znajduje takie rozwiązanie: dziękujmy Bogu za doprowadzenie do końca dzieła, po którym mógł odpocząć. Stworzył niebo i nie jest napisane, że po tym odpoczywał. Stworzył słońce, księżyc i gwiazdy i znów nie czytam, że odpoczywał. Ale czytam, że stworzył człowieka i wówczas odpoczął mając wreszcie kogoś, komu mógł przebaczyć grzechy.
Czeka Cię dziś trudny egzamin – egzamin z przebaczającej, miłosiernej miłości Boga. Bo o ile łatwo jeszcze przyjąć prawdę, że Bóg przebacza moje grzechy, że czeka z otwartymi ramionami na mnie, o tyle testem naszej wiary jest prawda, że Bóg czeka również na drugiego człowieka, a jeszcze bardziej czeka na tego, kto jest rozpustnikiem, kłamcą, alkoholikiem, złodziejem i wreszcie na tego, kto zranił mnie bądź rani nadal tak mocno, że życie staje się niemal nie do zniesienia. Pan chce mieć blisko także jego. Znakomity kaznodzieja A. Pronzato mówi: musimy stanąć wobec miłości Boga i sprawdzić, czy się nią nie gorszymy. Odczytaj tę dzisiejszą przypowieść jako wezwanie do określenia siebie, jako przypowieść o starszym synu w Tobie samym.

Starszy syn przyjął pozycję niewolnika, zrzucającego odpowiedzialność za wszystko na swego pana. Nie chciał otworzyć się na wolność, która, owszem stwarza ryzyko upadku, ale daje przede wszystkim radość zasmakowania miłości Ojca. Starszy syn nie czuje radości z faktu życia blisko Ojca, bo we własnym mniemaniu wszystko zawdzięcza sobie. Tęskni za szaleństwem, ale ze strachu woli już to życie, które zna: mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę. W głębi serca jest przekonany, że brat nieźle się bawił, że rozkoszował się tym, co zakazane, a co smakuje najlepiej. Nie zrozumiał tragicznej prawdy wyznania: ja tu z głodu ginę. W ten sposób zdradził swój kompleks niższości wobec grzechu. Gdyby nie istniał Raj… Gdyby nie było piekła... Grozi nam czasem cierpienie z tego samego powodu – kompleksu wobec grzechu. Unikać grzechu nie z powodu smutku Ojca, ale z powodu strachu, że możemy stracić coś naszego. L. Santucci określił to dosadnie: łaska to odczuwanie większej przyjemności z niegrzeszenia niż z grzeszenia. Może warto przywołać te słowa w czasie tego Wielkiego Postu, zwłaszcza przy kratkach konfesjonału: czego szukasz w życiu – uśmiechu Boga, czy poprawy samopoczucia? Niech Pan Ci błogosławi ‘+’ ks. Adam.