Za kim idziesz?

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?”. Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.

Pytanie Pana Jezusa nie jest zwykłym sondowaniem opinii. Ono skłania do refleksji nad motywami wiary. Nie da się komuś powiedzieć: masz chodzić do kościoła, masz się spowiadać, masz się modlić, masz dobrze żyć, bo z niewolnika, nie ma pracownika. I z resztą nie o taką wiarę chodzi Panu Bogu. Nikt nie pójdzie za Bogiem, jeśli uważa Go za kapryśnego tyrana, albo za postać nieco baśniową, albo widzi w Nim tylko symbol pewnych wartości. Pytanie o niewiarę naszych bliskich, jest najpierw pytaniem o ich obraz Chrystusa. Także pytanie o naszą wiarę, jest najpierw pytanie o nasz obraz Chrystusa '+' ks. Adam