Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy
jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad
nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i
chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała:
„Nie, lecz ma otrzymać imię Jan”. Odrzekli jej: „Nie ma nikogo w twoim rodzie,
kto by nosił to imię”. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać.
On zażądał tabliczki i napisał: „Jan będzie mu na imię”. I wszyscy się dziwili.
A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc
Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei
rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym
słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: „Kimże będzie to dziecię?” Bo
istotnie ręka Pańska była z nim. Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem; a
żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem. Jak często cieszymy się, że Bóg okazał komuś miłosierdzie? Może wobec bliskich czy przyjaciół nie jest to trudne, ale wobec obcych, wobec zatwardziałych grzeszników? Często zdajemy się nawet zazdrościć innym łaski Bożej. A cieszyć się? O taką łaskę mamy prosić. Serce Jezusa jest pojemne. Każdy można znaleźć tam miejsce. I musimy wciąż uczyć się tego, że braku jednej osoby, nie zapełni druga. Jeśli nasz Pan tęskni za człowiekiem, to czy my będziemy innym odmawiać tej tęsknoty? '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.