Cudowna wspólnota

Zmierzając do Jerozolimy, Jezus przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodził do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: „Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami”. Na ich widok rzekł do nich: „Idźcie, pokażcie się kapłanom”. A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: „Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec”. Do niego zaś rzekł: „Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła”.

Jedność braterska i posłuszeństwo czynią cuda. Piękny jest ten obraz wspólnej prośby trędowatych. Trąd upośledzał relacje ludzkie, a najczęściej je po prostu zrywał. Chory, oddzielony od społeczności, mieszkał w obozie dla trędowatych, ale w tamtej społeczności był najzwyczajniej w świecie sam. Sam pośród ludzi. Dziwi więc ta wspólnota dziesięciu trędowatych. Albo bardzo zdesperowani, albo naprawdę związani ze sobą. Fakt faktem we wspólnocie przyszli do Jezusa. I to jest pierwsze wskazanie dla nas. Wspólnota procentuje. Mam takie wielkie przekonanie, że zwłaszcza po pandemii, tworzenie dobrych wspólnot jest naszym priorytetem. Proście Pana o dobre wspólnoty, twórzcie takie wspólnoty i dziękujcie za każdy drobny przejaw braterskich więzi '+' ks. Adam