Jak wdowa

Jezus opowiedział swoim uczniom przypowieść o tym, że zawsze powinni się modlić i nie ustawać: „W pewnym mieście żył sędzia, który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi. W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: "Obroń mnie przed moim przeciwnikiem". Przez pewien czas nie chciał. Lecz potem rzekł do siebie: "Chociaż Boga się nie boję ani z ludźmi się nie liczę, to jednak ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie przychodziła bez końca i nie zadręczała mnie”. I Pan dodał: „Słuchajcie, co ten niesprawiedliwy sędzia mówi. A Bóg czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”

Być wdową, w języku Biblii, to mieć świadomość własnej niewystarczalności, to być na tyle pokornym, by uznać swoją słabość, swoją zależność od innych, by nie bać się prosić także wtedy, gdy jest się niewysłuchanym. Ile czasu zajęłoby wam podjęcie decyzji, by zwrócić się o pomoc do nielitościwego sędziego? Ile razy ponawialibyście swoją prośbę, słysząc wciąż „nie”? Warunkiem skutecznej modlitwy nie jest najpierw wytrwałość, ale stanięcie w prawdzie o swojej biedzie, stanięcie w pokorze przed Bogiem, by prosić Go jako Stwórcę, jako Ojca i jako Przyjaciela. Tego nam potrzeba na modlitwie '+' ks. Adam