Świętość

Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami: "Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie".

Żeby dobrze zrozumieć drogę błogosławieństw, trzeba wyjść na górę. Ta droga nie jest dla wszystkich, to znaczy nie wszyscy będą chcieli ją podjąć, bo ona wymaga pewnej dyscypliny, determinacji, wierności i zaparcia się siebie, a więc tego, co nie jest popularne w świecie. I ta droga wymaga też pozytywnego zaangażowania. Wszystkie błogosławieństwa odnoszą się do decyzji człowieka, by naśladować Jezusa: ubodzy w duchu, cisi, miłosierni, wprowadzający pokój. A nawet błogosławiony smutek czy prześladowanie też wymagają aprobaty człowieka, to znaczy ja wiem, kiedy trzeba się smucić i czym naprawdę powinienem się smucić. Nie czekajmy, aż zdarzą nam się sytuacje, które Jezus nazwie błogosławionymi. Sami takich sytuacji, postaw, dróg po prostu szukajmy. To jest świętość.'+' ks. Adam