Cisza Bożej miłości

Jezus powiedział do Nikodema: „Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego. A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu”.

Jezus nie krzyczy do nas z Krzyża, nie zmusza do pójścia za Nim, nie wydaje rozkazów. Wchodzi w ciemność ludzkich grzechów ze światłem swojej miłości, jak dzień po nocy, niemal niezauważalnie, ale skutecznie. Kto woli ciemność, tego światło Boga będzie razić, jak razi nas blask słońca po wyjściu z ciemnego pokoju. Ale kto zdecyduje się na wyjście z ciemności, ten szybko doświadczy, że poza światłem nie ma życia i że Bóg jest wszystkim, na co czekał '+' ks. Adam