Nie grzesz!

Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Cały lud schodził się do Niego, a On usiadłszy nauczał ich. Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę, którą pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją pośrodku, powiedzieli do Niego: „Nauczycielu, tę kobietę dopiero pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co mówisz?” Mówili to wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć. Lecz Jezus nachyliwszy się pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: „Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień”. I powtórnie nachyliwszy się pisał na ziemi. Kiedy to usłyszeli, wszyscy jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych, aż do ostatnich. Pozostał tylko Jezus i kobieta, stojąca na środku. Wówczas Jezus podniósłszy się rzekł do niej: „Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?” A ona odrzekła: „Nikt, Panie!” Rzekł do niej Jezus: „I Ja ciebie nie potępiam. - Idź, a od tej chwili już nie grzesz”.

Jezus schyla się do człowieka, schyla się do tej ziemi, by swoim prawomocnym słowem orzec: Ja ciebie nie potępiam. Choć człowiek wciąż wybiera grzech, choć często gardzi Bożym prawem, to Bóg nie męczy się przebaczeniem i wciąż woła: Ja ciebie nie potępiam. Ale też wciąż dodaje: od tej chwili już nie grzesz. Nie grzesz. O tym też musimy pamiętać. Przyjąć Boże przebaczenie to także postanowić zmianę swojego życia, to umierać dla grzechu, by żyć dla Boga '+' ks. Adam