Nie sami

Gdy Jezus mówił, pewien zwierzchnik synagogi przyszedł do Niego i, oddając pokłon, prosił: Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i włóż na nią rękę, a żyć będzie. Jezus wstał i wraz z uczniami poszedł za nim. Wtem jakaś kobieta, która dwanaście lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się frędzli Jego płaszcza. Bo sobie mówiła: żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa. Jezus obrócił się, i widząc ją, rzekł: Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła. I od tej chwili kobieta była zdrowa. Gdy Jezus przyszedł do domu zwierzchnika i zobaczył fletnistów oraz tłum zgiełkliwy, rzekł: Usuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, tylko śpi. A oni wyśmiewali Go. Skoro jednak usunięto tłum, wszedł i ujął ją za rękę, a dziewczynka wstała. Wieść o tym rozeszła się po całej tamtejszej okolicy.

Pokora i uniżenie jednych owocują także u innych. Wiara zwierzchnika stała się szansą uzdrowienia dla kobiety. W życiu wiary nic nie jest prywatne czy indywidualne. Nasze modlitwy, praktyki religijne, różne akty pobożności, przeżywane nawet w zaciszu własnego domu zawsze, podkreślam to zawsze powiększają duchowy skarbiec Kościoła. Łaski, których doświadczamy podparte są pokorą i wiarą innych osób, nawet nieznanych nam. Tak samo nasza pokora, nasze zaufanie pobudzają niejako Boskie Serce do hojności przelewającej się na innych. Nie jesteśmy sami '+' ks. Adam