Serce niech czuwa

Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść: "Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swojej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł. A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: „Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast?” Odpowiedział im: „Nieprzyjazny człowiek to sprawił”. Rzekli mu słudzy: „Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?” A on im odrzekł: „Nie, byście zbierając chwast, nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza”.

Chwast będzie obecny na świecie, ale nie znaczy to, że musi być obecny na polu naszego życia. Od nas zależy, czy będziemy czuwać, czy uśniemy. Ale czy można w ogóle nie spać? Podpowiada Pieśń nad pieśniami: ja śpię, lecz serce me czuwa. Niemożliwe jest życie bez snu i niemożliwe jest pozbyć się samemu grzesznego pęknięcia naszej natury. Ale serce niech czuwa '+' ks. Adam