Pragnę

Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień od niego odsunięty. Maria stała przed grobem płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa: jednego w miejscu głowy, a drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: "Niewiasto, czemu płaczesz?". Odpowiedziała im: "Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono". Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: "Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?". Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: "Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę". Jezus rzekł do niej: "Mario!". A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: "Rabbuni", to znaczy: "Nauczycielu". Rzekł do niej Jezus: "Nie zatrzymuj Mnie; jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”. Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: "Widziałam Pana i to mi powiedział".

Bardzo lubię tę scenę, która ma stać się dla nas zapewnieniem, że więź z Jezusem jest możliwa dla każdego człowieka. Skupiamy się na tym, co ziemskie: uczniowie słyszeli Jezusa, widzieli Jego twarz, rozmawiali z Nim, jedli, chodzili, spędzali z Nim czas. Zapominamy jednak, że Jezus to nie tylko Człowiek i że dla Niego nie ma nic niemożliwego. Tym bardziej, że ludzkie poznanie, jak widzimy w dzisiejszej Ewangelii, nie zawsze przynosi owoc. Maria Magdalena doskonale znała głos Jezusa, a jednak Go nie rozpoznała.  Zapewne też dla naszego pouczenia. Nie potrzebujemy ludzkich, ziemskich sposobów relacji, by mieć trwałą i głęboką więź z Jezusem. Wystarczy pragnąć i tęsknić '+' ks. Adam