Pan szabatu

Pewnego razu Jezus przechodził w szabat wśród zbóż. Uczniowie Jego, będąc głodni, zaczęli zrywać kłosy i jeść. Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: Oto Twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat. A On im odpowiedział: Nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy był głodny, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie było wolno jeść jemu ani jego towarzyszom, tylko samym kapłanom? Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia. Gdybyście zrozumieli, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary, nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu.

Przekonuję się, że wszelka faryzejskość rodzi się w nas ze strachu i z wykrzywionego obrazu Pana. Słyszałem nieraz napełnione udawaną troską pytania: iść do kościoła czy do pracy, pomodlić się czy zrobić dzieciom kolację itp. Zrób to i tamtego nie zaniechaj. Miłość do Boga, tak prosta, prawdziwa, podpowiada nam, jak się zachować. Nie czyń Boga na Twoje podobieństwo, ale pozwól Bóg, by upodobnił Cię do Siebie '+' ks. Adam