Świętość w słabości?

Jezus zobaczył celnika, imieniem Lewi, siedzącego w komorze celnej. Rzekł do niego: Pójdź za Mną. On zostawił wszystko, wstał i chodził za Nim. Potem Lewi wyprawił dla Niego wielkie przyjęcie u siebie w domu; a była spora liczba celników oraz innych, którzy zasiadali z nimi do stołu. Na to szemrali faryzeusze i uczeni ich w Piśmie i mówili do Jego uczniów: Dlaczego jecie i pijecie z celnikami i grzesznikami? Lecz Jezus im odpowiedział: Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników.

Kiedy mówimy o świętości, myślimy najczęściej o moralnym doskonaleniu. Pojmujemy świętość jako drogę ku górze, duchową wspinaczkę, etyczną drabinę. A przecież mamy naśladować Jezusa Chrystusa, który uniżył się we wszystkim. W pewnym sensie świętość jest zejściem z piedestału własnych wyobrażeń i ocen. Jest zejściem za posłusznym do końca Panem. Jest akceptacją naszej grzesznej kondycji, w którą wkracza wszechmocny Bóg, by ją ubogacić swym ubóstwem. Nie staniemy się święci w doskonałości, ale możemy się tacy stać w poczuciu grzechu i słabości. Bo tylko wtedy pozwalamy się ogarnąć świętości Boga '+' ks. Adam