W owym czasie

W owym czasie Maryja rzekła: „Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy, oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest imię Jego. A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenia nad tymi, co się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwa na wieki”. Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Na Boże wezwanie, na wybranie na Matkę Bożego Syna, Maryja odpowiada najpierw wiara i pełną zaufania dyspozycyjnością. Boże zaproszenie, obdarowanie Duchem, pełnią łaski rodzi w Maryi wdzięczność, którą Ona przemienia w pełną uwielbienia modlitwę. Jej modlitwa jest głęboko zakorzeniona w modlitwie ludu Starego Przymierza. W tekście hymnu Magnificat odnajdziemy szereg zwrotów, wyrażeń, zdań zawartych w starotestamentalnych modlitwach. Można powiedzieć, że jest wręcz utkany z tych modlitw. Ewangelista chce nam przez to powiedzieć, że Maryja żyła Biblią, żyła modlitwą narodu wybranego, żyła treścią przymierza, które Bóg zawarł z jej ludem, a  które w Jej Synu odnajdzie ostateczne wypełnienie. I dlatego wychwala Boga za wielkie dzieła, dokonane w historii jej narodu, potwierdzające niezawodność Bożych obietnic. Maryja nie ogranicza dziękczynienia tylko do swojej roli w tajemnicy zwiastowania, choć ma do tego pełne prawo. Ona rozciąga tę tajemnicę od najstarszych dziejów po najdalsze pokolenia. Modlitwa Maryi, będąc pełną Boga, jest równocześnie pełna wrażliwości na człowieka. Otwarcie serca dla Boga, wdzięczności za Jego dary i uwielbianie Jego mocy, prowadzi do właściwego spojrzenia na drugiego człowieka, jak na brata, jak na umiłowane dziecko Boże '+' ks. Adam