Jan zobaczył podchodzącego ku niemu Jezusa i rzekł:
"Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym
powiedziałem: „Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż
był wcześniej ode mnie”. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić
wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi". Jan dał takie świadectwo:
"Ujrzałem ducha, który zstępował z nieba jak gołębica i spoczął na Nim. Ja
Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą,
powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz ducha zstępującego i
spoczywającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i
daję świadectwo, że On jest Synem Bożym".
Jan to Jan, pomyślisz, największy z narodzonych. A ja? Wielkość Jana rodziła się w posłuszeństwie Bogu. Nie wszystko od razu stało się proste i jasne. Nawet dla Jana. Kiedy został uwięziony, pamiętasz, wysłał do Jezusa uczniów z zapytaniem, czy jest On oczekiwanym Mesjaszem, czy nie. Wątpliwości nie ominęły tego wielkiego Proroka. Ale jednak wciąż wracał do tej prawdy, którą sam ogłosił - to jest Baranek Boży, który gładzi grzech świata. Bóg stał się człowiekiem, aby uwolnić człowieka od grzechu i jego konsekwencji. Nie fajne życie, nie sława, nie powodzenia, ale ZBAWIENIE. I za zbawieniem mamy tęsknić, zbawienia oczekiwać, na zbawienie się otwierać. Reszta to tylko proch '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.