Piękny Pasterz

Jezus powiedział do faryzeuszów: Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza; najemnik ucieka dlatego, że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach. Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz.

Staje dziś przed nami Dobry Pasterz, dosłownie też – piękny pasterz. Jak rozumieć to piękno, zwłaszcza do pasterskich zadań? Piękno Boga to Jego harmonia, jedność i wolność. Jezus pozostaje piękny także wtedy, gdy nieludzko został oszpecony Jego wygląd, gdy nie miał blasku ni wdzięku, by się nam podobać. Bo zawsze pozostaje wolny, bo zawsze działa w jedności z Ojcem, bo zawsze wygrywa ze złem. Pasterz przyprowadza zagubione owce, by wszystkie trwały w jednej owczarni, by nasyciły się pięknem Pasterza, i by tym piękne zostały przemienione. Zadanie to nie jest proste. Bo cały czas owczarni zagrażają wilki. Bo zamiast pasterzy pojawiają się też i najemnicy, bo i samym owocom nie zależy na byciu w owczarni. Ale Chrystus – Dobry Pasterz czuwa, byśmy nie stracili naszego piękna. Co więcej, ta jego troska, Jego czuwanie wyrażone są wręcz przez nakaz – muszę je przyprowadzić. Jezusowe ‘muszę’ wyraża miłosną konieczność, ale i pewność, że zadanie to zostanie wykonane. Będą słuchać głosu Pana, nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz. Nie ma tu cienia wątpliwości, nie ma tu życzeniowego myślenia, jest Boże Słowo, które stwarza rzeczywistość. Kiedy Jezus mówi, że będzie jedna owczarnia, to znaczy, że tak się stanie. Wilki jeszcze nie raz będą napadać na owczarnię, ale ostatnie Słowo należy do Dobrego Pasterza '+' ks. Adam