On pierwszy

Jezus powiedział do swoich uczniów: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili i by owoc wasz trwał - aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go prosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali”.

Przykazanie miłości, choć jest samym sednem nauki Chrystusa i nową treścią, nową jakością naszego chrześcijańskiego życia, jest chyba najmniej rozumiane. Widzimy w nim najczęściej nakaz dotyczący sfery emocji i uczuć. Mylnie rozumiemy, że przykazanie to wypełniamy, gdy nikt już nas nie denerwuje, gdy nie złościmy się czyimś zachowaniem, gdy ze wszystkimi mamy fantastyczne relacje. I czasem możemy się starać, aby tak właśnie wypełniać to przykazanie. Oczywiście praca nad swoim charakterem w tej sferze jest jak najbardziej wskazana. Ale nie tego dotyczy dane nam przykazanie. Jezus, polecając nam wzajemną miłość, wskazuje nam na źródło tej miłości, na Siebie, o czym bardzo często zapominamy. Możemy kochać każdego człowieka, bo Bóg pierwszy nas umiłował. Mamy w sobie Bożą miłość, mocą której możemy otworzyć serce dla drugiego człowieka, nawet jeśli ten drugi człowiek tego nie doceni, gdy tym wzgardzi, gdy nas zrani. Czy Jezus umarł tylko za tych, którzy docenili Jego ofiarę? Czy niósł Krzyż tylko za tych, którzy okażą Mu wdzięczność? Miłość nie jest możliwa bez ofiary. A tę ofiarę składamy nie dlatego, że ktoś jest dla nas miły, że z kimś mamy dobry kontakt, że ktoś nas docenia, ale dlatego, że nosimy w sobie miłość Boga i miłość ta jest tak wielka, że nie sposób pomieścić jej w sobie ani dla siebie zatrzymać '+' ks. Adam