Gdy Jezus siedział przy stole, jeden ze współbiesiadników rzekł do Niego: Szczęśliwy jest ten, kto będzie ucztował w królestwie Bożym. Jezus mu odpowiedział: Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił wielu. Kiedy nadszedł czas uczty, posłał swego sługę, aby powiedział zaproszonym: Przyjdźcie, bo już wszystko jest gotowe. Wtedy zaczęli się wszyscy jednomyślnie wymawiać. Pierwszy kazał mu powiedzieć: Kupiłem pole, muszę wyjść, aby je obejrzeć; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego. Drugi rzekł: Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego. Jeszcze inny rzekł: Poślubiłem żonę i dlatego nie mogę przyjść. Sługa powrócił i oznajmił to swemu panu. Wtedy rozgniewany gospodarz nakazał słudze: Wyjdź co prędzej na ulice i zaułki miasta i wprowadź tu ubogich, ułomnych, niewidomych i chromych. Sługa oznajmił: Panie, stało się, jak rozkazałeś, a jeszcze jest miejsce. Na to pan rzekł do sługi: Wyjdź na drogi i między opłotki i zmuszaj do wejścia, aby mój dom był zapełniony. Albowiem powiadam wam: żaden z owych ludzi, którzy byli zaproszeni, nie skosztuje mojej uczty.
O wiele łatwiej jest nam pragnąć szczęścia, niż faktycznie do niego dążyć. Coś na kształt skaldowskiej gonitwy za króliczkiem. To może brzmieć dziwnie, ale jednak zadowalamy się tym, co znamy, choć ze swoistej poprawności, biadolimy nad swoim stanem. W dobrym tonie, a już w polskim na pewno, jest wieczne usprawiedliwienie. Tyle rzeczy moglibyśmy zmienić, gdyby nie to nasze 'ale'. Wciąż jeszcze nie czas, jeszcze niegotowi, jeszcze, jeszcze, jeszcze. I nie zmienia się nic. Niby chcemy, ale po swojemu, tak żeby nie bolało. Tak jakby Bogu zależało na sprawianiu nam bólu. Żyj tu i teraz. I pozwól się prowadzić Bogu, bez płytkich usprawiedliwień '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.