Do czasu

Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł. A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast? Odpowiedział im: Nieprzyjazny człowiek to sprawił. Rzekli mu słudzy: Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go? A on im odrzekł: Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza.

Bóg nie wyrywa chwastu natychmiastowo, co tłumaczy nam przypowieść, żeby nie naruszyć dobra, które często jest tak oplecione chwastem, że do czasu żniw nie da się ich rozdzielić. Świetnie widać to na polach pszenicy. Pszenne źdźbła są tak oplecione chwastem, że niemal tworzą jedno. Niesamowicie trafne zobrazowanie naszego życia. Chcemy dobra, a wybieramy często zło. Unikamy zła, a jednak je czynimy. Bóg o tym wie, dlatego daje nam czas, bez tego marny byłby nasz los. Nie zniszczymy całego chwastu, który w nas jest, nie czas z resztą na to. Naszym zadaniem jest dokładanie wszelkich starań, by dobre ziarno rosło w siłę do żniw, by było pełne, zdrowe, obfite, a wtedy czas żniw, w którym Bóg ostatecznie zniszczy chwast, stanie się dla początkiem nieustającego święta '+' ks. Adam