W obecności

Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził. Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania : „Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: "Bliskie już jest królestwo niebieskie”.

Chrześcijaństwo nie jest religią działania, znaków, cudów, słów, jest religią obecności. Wszystko, co możemy zdziałać, zarówno te drobne, codzienne sprawy jak i spektakularne znaki mają sens, o ile rodzą się z więzi z Panem. Istnieje w nas czasem taka pokusa, by niemalże zakrzyczeć wiarę – mnóstwo praktyk duchowych, tysiące konferencji, modlitw, i robić, robić, robić, by zachować dobre mniemanie o sobie, by móc się pochwalić: jestem niezły, nie pytając w ogóle Boga o zdanie. Wiara bez Boga. Niestety możliwe zjawisko i niestety realne u nas. Wystarczy spojrzeć na listę apostołów. Chrystus wie, kim jesteśmy, wie, kogo powołuje, ale czy my to wiemy? '+' ks. Adam