Zbawczy dotyk

Gdy Jezus mówił, pewien zwierzchnik synagogi przyszedł do Niego i oddając pokłon, prosił: „Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i włóż na nią rękę, a żyć będzie”. Jezus wstał i wraz z uczniami poszedł za nim. Wtem jakaś kobieta, która dwanaście lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się frędzli Jego płaszcza. Bo sobie mówiła: „Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa”. Jezus obrócił się i widząc ją, rzekł: „Ufaj córko; twoja wiara cię ocaliła”. I od tej chwili kobieta była zdrowa. Gdy Jezus przyszedł do domu zwierzchnika i zobaczył fletnistów oraz tłum zgiełkliwy, rzekł: „Usuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, tylko śpi”. A oni wyśmiewali Go. Skoro jednak usunięto tłum, wszedł i ujął ją za rękę, a dziewczynka wstała. Wieść o tym rozeszła się po całej tamtejszej okolicy.

Przez dotknięcie zwłok, zaciągało się rytualną nieczystość, która na jakiś czas wykluczała nieczystego człowieka ze społeczności. Kto jak kto, ale zwierzchnik synagogi dobrze o tym wiedział. A mimo to nie zawahał się prosić Jezusa. Być może jego prośba jest swoistym proroctwem. Przecież Jezus wszedł w całą nieczystość tego świata, przyjął na siebie cały brud człowieka. Śmierć na krzyżu czyniła go przeklętym w oczach żydów. Ale to właśnie dlatego grzech nie musi być naszym ostatecznym końcem '+' ks. Adam