Zwyczaj

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: "Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie". Lecz On im odpowiedział: "Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?" Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.

Dobre są zwyczaje, bo zapewniają jakiś rodzaj stabilności, ciągłości, dają poczucie trwałości, ułatwiają utrzymanie rytmu życia, mogą jednoczyć ludzi, przeciwdziałają gorączkowemu poszukiwaniu nowości. Zwyczaje mogą też usypiać czujność. Maryja i Józef nie spodziewali się takiej sytuacji, nie zauważyli, że Jezus został w Jerozolimie. Dobre są zwyczaje, pod warunkiem, że nawet w nich, nawet w pewnej rutynie wciąż pamiętamy, że mamy być w tym, co należy do naszego Ojca. Skoro nawet Święci Rodzice zagubili Jezusa, to o ileż bardziej może to przytrafić się nam. Róbmy, co do nas należy, podejmijmy ochoczo nowy tydzień, ale nie straćmy z oczu Jezusa. Dla Niego przecież to robimy '+' ks. Adam