Język góry

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: „Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”. Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”. I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych.

Właściwym językiem relacji, komunikacji z Bogiem nie jest język strachu, ale język miłości. Bojąc się Boga, bojąc się doświadczeń wiary, wiele tracimy, a ostatecznie nie mamy nic do powiedzenia. To miłość wszystko wyjaśnia. I dlatego w kluczowych momentach Bóg zaprasza na górę: Moria, Synaj, Tabor, Góra Oliwna, Kalwaria. Góra – przestrzeń ponad codzienną równiną, ponad codziennym życiem, przestrzeń bliżej Boga. I dokładnie do tego jesteśmy zaproszeni, do wejścia na górę Wielkiego Postu '+' ks. Adam