Aby nie spać

Gdy anioł przemówił do niewiast, one pośpiesznie oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i biegły oznajmić to Jego uczniom. A oto Jezus stanął przed nimi i rzekł: „Witajcie”. One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: „Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą”. Gdy one były w drodze, niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło. Ci zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy i rzekli: „Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali”. A gdyby to doszło do uszu namiestnika, my z nim pomówimy i wybawimy was z kłopotu. Ci więc wzięli pieniądze i uczynili, jak ich pouczono. I tak rozniosła się ta pogłoska między żydami i trwa aż do dnia dzisiejszego.

Człowiek nie lubi się zmieniać, zmiana kosztuje. I dlatego z wygody, z lenistwa, z próby zagłuszenia sumienia niestety woli odrzucić Boga, odrzucić wiarę, woli spać niż prawdziwie żyć. Wiemy dobrze, spanie na ogół nie męczy, wstanie z łóżka - po wielokroć tak. Co możemy zrobić dla wszystkich śpiących? Żyć jak dzieci nadziei, jak ci, którzy rzeczywiście uwierzyli, że Pan zmartwychwstał. Niech radość wielkanocna przelewa się z naszych serca na wszystkich śpiących '+' ks. Adam