Po tym zaś poznajemy, że znamy Jezusa, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: Znam Go, a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała. Po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim. Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował. Umiłowani, nie piszę do was o nowym przykazaniu, ale o przykazaniu istniejącym od dawna, które mieliście od samego początku; tym dawnym przykazaniem jest nauka, którąście słyszeli. A jednak piszę wam o nowym przykazaniu, które prawdziwe jest w Nim i w was, ponieważ ciemności ustępują, a świeci już prawdziwa światłość. Kto twierdzi, że żyje w światłości, a nienawidzi brata swego, dotąd jeszcze jest w ciemności. Kto miłuje swego brata, ten trwa w światłości i nie może się potknąć. Kto zaś swojego brata nienawidzi, żyje w ciemności i działa w ciemności, i nie wie, dokąd dąży, ponieważ ciemności dotknęły ślepotą jego oczy.
Papierkiem lakmusowym żywotności naszej więzi z Panem jest życie według przykazań, zachowanie ich. I żeby było jasne - nie chodzi tu o perfekcyjne, aptekarskie odmierzenie swojego życia przykazaniami, ale o życie w miłości. Kto kocha, ten wypełnia naukę Pana. Na tym polega nowość Chrystusa. Jeśli w ogóle możemy mówić o życiu według przykazań, to dlatego że Jezus pierwszy nas umiłował, a Jego miłość daje moc do nowego życia. I nie ma sensu się zastanawiać, jak, a kiedy, a przecież wiem, jak to się skończy, itd., bo dla Pana nie ma nic niemożliwego '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.