Gdy Jezus przychodził, szli za Nim dwaj niewidomi którzy wołali głośno: Ulituj się nad nami, Synu Dawida! Gdy wszedł do domu, niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: Wierzycie, że mogę to uczynić? Oni odpowiedzieli Mu: Tak, Panie! Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: Według wiary waszej niech wam się stanie! I otworzyły się ich oczy, a Jezus surowo im przykazał: Uważajcie, niech się nikt o tym nie dowie! Oni jednak, skoro tylko wyszli, roznieśli wieść o Nim po całej tamtejszej okolicy.
W gruncie rzeczy całe nasze życie wiary jest podobne do sytuacji niewidomych. Nie widzą nic, a jednak wołają wytrwale: ulituj się nad nami. Poruszamy się w ciemnościach, ale jednak jesteśmy razem. Fakt, że nie widzimy za wiele, a w zasadzie niczego, nie przeszkadza w wytrwałym podążaniu za Panem. Wiara jest, w pewnym sensie, wędrówką niewidomego. Inaczej nie byłaby wiarą. Ale właśnie dlatego Jezus sam wychodzi naprzeciw i jest gotowy przywrócić nam wzrok '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.