Pierwszego dnia po szabacie Maria Magdalena pobiegła i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył.
W pustym grobie Jan dostrzegł więcej, niż mogłyby mu powiedzieć tysiące obrazów. Jan, od chwili gdy spoczywał na sercu Nauczyciela, nauczył się patrzeć sercem W ikonografii Jan Apostoł jest przedstawiany jako starzec-mędrzec, który rozważa słowo, kontempluje je. Pochylenie nad Słowem daje prawdziwą mądrość i dojrzałość. Trzeba jednak zacząć od wsłuchania się w rytm Serca Nauczyciela '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.