Darmo

Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszelkie choroby i wszelkie słabości. Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: „Idźcie do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie”.

Wezwanie do darmowości nie ogranicza się jedynie do kwestii materialnych, tym bardziej, że na innym miejscu mówi Pismo: „zasługuje robotnik na swoją zapłatę”. Darmowość, o której mowa w dzisiejszej Ewangelii, dotyczy bardziej pewnej bezwarunkowości. A Jezus przestrzega: Jeśli miłujecie tych tylko, którzy was miłują, jakaż za to dla was wdzięczność? Przecież i grzesznicy miłość okazują tym, którzy ich miłują. Dajemy, by móc potem brać. Robimy wiele, by mieć o sobie dobre mniemanie. Oczywiście, tylko Bóg kocha bezwarunkowo, ale my, jako Jego dzieci, też jesteśmy zdolni do czystej miłości, do czystego dobra, do czystej serdeczności. To jest właśnie to ‘darmo’. Ale darmo damy wtedy, kiedy najpierw sami zrozumiemy, doświadczymy, poznamy, że my darmo wiele otrzymaliśmy '+' ks. Adam